یک دو سه

درسته که بزرگسالی تر از چیزی بود که تصور میکردم، اما همچنان دوران کودکی در جایگاه نخست قراره داره. فکرم نکنم هیچوقت بخوام برگردم به اون دوران کذایی که میرفتم مدرسه ، بولی میشدم و زنگ ورزش تنها گوشه حیاط بازی بقیه رو می‌دیدم چون هیشکی منو تو تیمش راه نمی‌داد. حتی توی مهدکودک و پیش‌دبستانی باید منتظر میموندم همه از وسایل بازی استفاده کنن تا بعد من بتونم بازی کنم چون یه لوزر مطرود بودم. همیشه‌ام تا به من برسه تایم بازی تموم شده بود.